Menscher

De Mensch, die Mensch, das Mensch, ei is es dann menschemiehlich, dass es drei Sorte Mensche gitt? Bleiwer meer ehrlich: die Mensch gitt’s weerklich nitt. Awer nor äne Buchstawe, en e draangehonk, dann hom-meer all die Mensche. De erste vun der Sort war jo de Adam, un die Eva war aach en Mensch. Was das dumm Mensch sich geleist hot, wisse meer jo, sich vun ner Schlang beschwetze ze losse. Die Eva, das dumm Mensch. Do hommer’s. Un de Adam, de dämlich Mensch, nimmt änfach, was em sei Fraa hienhält. Hot noch nitt emoh gefroht, in was er do ninbeißt. Kam-mer nou sahn, de Mensch un das Mensch, se honn schun beinanner gepasst. Äns so dumm wie’s anner. So newebei könne meer weile sicher sinn, die zween ware bestimmt kä Hunsrücker. Uus wär so ebbes nitt passeert. Warum nitt? Ganz änfach: Was de Bauer nitt kennt, das frisst er nitt. Glück muss de Mensch honn ore er muss en Mensch honn, säht en anner Sprichwoort. Un unner de Bue war un is es immer noch en Sport, eme annere es Mensch auszespanne. Was is es do doch gut, dass es nitt nor ä Mensch gitt, nä, es gitt genuch annere Menscher. Ei guck lo: meer Hunsrücker honn sogar zween Mehrzahle vun Mensch.

Josef Peil